Het heeft me steeds een dubbel gevoel gegeven, 'spreker' zijn. Het heeft in mijn beleving altijd iets gehad van 'kijk mij nou'. Toegegeven, er is allicht een gezonde portie narcisme mee gemoeid om het niet erg te vinden op een podium te klauteren. En toch... het wrong steeds. Tot de #JaCheque zich aandiende.
Vanaf het moment de Ja Cheque op mijn pad kwam, wist ik dat dit iets veel groter en belangrijker was dan mezelf. Dat hij de beste versie van mezelf zou gaan eisen opdat ik hem eer zou aandoen. Het heeft echt jaren geduurd alvorens ik dat appel aan mezelf ten volle durfde omarmen. Ik had zelfs hardop conversaties met het idee, alsof het een ziel had, een echt wezen was. En dan zei ik vaak: "Waarom val je MIJ lastig? Ik ben niet degene die jij nodig hebt. Ik heb er de schouders niet voor. Je bent te groots."
Maar hij liet me niet los. En uiteindelijk gaf ik hem het podium. Schoorvoetend. Er was geen weg terug na dat ene magische moment. En plots besefte ik dat de Ja Cheque me ook hielp het 'spreker zijn' te omarmen. Omdat het niet langer over 'kijk mij nou' ging, maar over iets veel belangrijker dan mezelf. Omdat het een voorrecht is de verhalen van een ander te mogen uitdragen. Verhalen van hen die onvoorwaardelijk kwetsbaar durven zijn.
Zo ook dit verhaal (zie link) van Jessica Hilhorst, over de kracht van écht vertrouwen. Over hoe mensen een cadeau kunnen en durven zijn voor elkaar. Ik ben ontroerd en innig dankbaar. Omwille van de vele verhalen als deze die de Ja Cheque mag teweegbrengen, maar ook omwille van de taak en doel die hij me gegeven heeft. En dit, weet ik diep van binnen, is pas het begin.
(voor meer info over de Ja Cheque : https://lnkd.in/ePHskev9 of www.jacheque.com)
Lees, reageer op, en deel de LinkedIn versie van dit artikel