“Als je opnieuw kon beginnen aan x of y, wetende wat je nu weet, wat zou je dan anders doen?” Ik heb altijd al een broertje dood gehad aan die vraag. Niet omdat het een hypothetische vraag is, of omdat de antwoorden niet interessant zouden zijn.
Eerder, als ik kijk naar de projecten, relaties, hobby's, jobs, samenwerkingen en beslissingen die me hebben gevormd op manieren die ik nooit op voorhand had kunnen bedenken, dan ben ik blij dat ik niet echt en écht niet wist wat me te wachten stond.
Mocht ik aan het begin van zo’n tocht een reisbrochure hebben gehad waarin alles stond opgesomd wat ik zou moeten verduren, de twijfels, de frustraties, de fouten, de struikelpartijen waarmee dat pad bezaaid is, de 1.001 manieren waarop ik de grootste idioot ooit telkens weer zou tegenkomen – mezelf dus – dan is de kans dat ik aan die tocht zou beginnen nihil.
Mijn enthousiasme zou wegsmelten als sneeuw voor de zon. Niet omwille van de angst voor het onbekende, maar juist omwille van de angst voor het toekomstige gekende. Dát zou me naar de keel grijpen. Mijn rationele, plannende en controlerende kant zou zijn veto stellen en ik zou nog steeds aan de start zitten. Bladerend door brochures met ontelbare redenen om vooral te blijven zitten waar ik zit.
Het is juist de erkenning dat ik niet precies weet waaraan ik begin, dat ik niks onder controle heb, niet echt, dat ik eraan begin.
De mist is functioneel. De mist maakt mogelijk.
Het is juist omdat het pad mistig is dat ik mezelf ertoe kan bewegen het te bewandelen. De mist maakt dat ik net genoeg kan waarnemen om mijn ratio in het hier en het nu te houden. Daar waar ik hem nodig heb. Om zich te focussen op ‘wat is’.
De mist maakt ook dat ‘ver weg’ aan mijn logische blik ontsnapt. Waardoor ik niet anders kan dan vertrouwen op dat andere deel van mezelf dat niks kan met ‘wat is’, maar juist erg goed is in ‘wat zou kunnen zijn’: de verbeelding.
Alleen zo weet mijn verbeelding me te verleiden, me te doen verlangen en bewegen naar ‘ver weg’. Terwijl mijn probleemoplossend vermogen zich alleen maar hoeft te bekommeren om wat duidelijk zichtbaar voor me ligt.
En wil ik ontdekken wat er verder ligt dan de mist me toelaat te zien, dan is er maar een optie: daarheen gaan. En de mist, die schuift mee op. Zo maakt hij alleen dat zichtbaar wat nodig is om te zien wat er voor me ligt en houdt hij verleidelijk verborgen wat nog te ontdekken valt.
De mist is functioneel. De mist maakt mogelijk.
Ik sta weer voor zo’n tocht. Het is te zeggen, WE staan voor zo’n tocht. Na 27 jaar verlaat mijn beste vriendin, de moeder van onze kinderen en liefde van mijn leven het veilige nest van de baan die ze al die tijd consciëntieus heeft gedaan. Nog twee weken en we worden ook zakelijk een tandem. Net op een moment dat alles en iedereen om ons heen vooral veel beren op de mistige weg ziet. Crisis hier, recessie daar, problemen zus en onzekerheid zo.
Dat klopt. Ze hebben allemaal gelijk.
Maar de mist is te mooi en te mysterieus om hem te negeren. En wat we wél vlak voor onze neus zien, kunnen we best aan. Onze mist nodigt ons uit om samen met hem op pad te gaan, om gezamenlijk op te schuiven, stap voor stap, naar wat enkel onze verbeelding kan zien en ons logisch denken in het hier en nu weet op te lossen.
De mist is functioneel. De mist maakt mogelijk. Ik zou mijn mist niet kunnen missen. Al was het maar omdat het nu niet langer mijn, maar onze mist is.
PS: Zeg An Mees gerust even gedag.
Lees, reageer en deel dit artikel via LinkedIn