Dat ik 'nee' mocht zeggen!
Het gebeurde tijdens een training die daar inhoudelijk niks mee te maken had. Toen we ieder om beurt vooraan de trainingsruimte een oefening kwamen voordoen, had de trainster me al een paar keer aangekeken. Waarop ik peinzend repliceerde: "Mja, ik ben er nog niet helemaal. Ik denk nog even na..."
Toen ik uiteindelijk de enige overgebleven deelnemer was, keek ze me opnieuw vriendelijk vragend aan. Ik weer: "Mja". Waarop zei meteen stellig zei: "Nee dus!" Ik schrok zichtbaar. Al zei ze dat helemaal niet agressief of oordelend. "Het is oké", zalfde ze. "Ja mag 'nee' zeggen", en ze ging verder met de training.
Ik voelde dat er, in dat ene ogenblik, iets in me klikte. Ik was helemaal in de war. Op een goeie manier. Of ik even de trainingsruimte mocht verlaten. "Tuurlijk wel", glimlachte ze oprecht. Om de een of andere reden nam ik mijn agenda mee, zette ik me aan een tafel en begon ik door mijn afspraken te bladeren.
Ik had 'Mja' gezegd, maar bedoelde 'Nee'!
Afspraak 1 : "Ja" ging het in mijn hoofd. Afspraak 2 : Opnieuw een "Ja". Bij afspraak ging het van "Mja" ... Ik schrok opnieuw.
"Nee toch?! Dat is een Nee! Ik heb 'mja' gezegd, maar bedoelde Nee", stammelde ik hardop tegen mezelf. Ik kreeg het doodsbenauwd. Wat betekende dit? Wat moest ik hiermee? Ik ging afspraak na afspraak op zoek naar de 'Mja's' in mijn agenda en kwam er drie tegen.
Ik kon gevoelsmatig niet anders meer dan die drie afspraken overlaten aan enkele collega's uit het vak. Ik belde hen op en legde uit wat er aan de hand was en waarom ik ervan overtuigd was dat zij deze klant veel beter konden bedienen dan ik. Toen dat geregeld was, moest ik de drie klanten bellen. Met een klein en razend snel bonzend hartje, incluis flinke bibber in mijn stem, belde ik hen op. Ik legde hen open en eerlijk mijn vaststelling bij hen neer en vertelde waarom ik oprecht geloofde dat ze veel beter bediend zouden worden - niet door mij - maar door die specifieke vakgenoot. Alledrie reageerden ze positief. Sterker nog, ze bedankten me. Ze vonden het zelfs erg attent en professioneel. Ik kon mijn oren haast niet geloven. En ik kon nog minder het gevoel van bevrijding bevatten.
Als je 'Nee' helder is, is je 'Ja' ook des te helderder.
Even later stapte in het trainingslokaal weer binnen, zwevend op een wolk. Iedereen viel stil en keek me aan. "Ik mag 'nee' zeggen!" verkondigde ik als kwam ik met twee stenen tafelen van de berg Sinaï. "Tuurlijk", bevestigde de trainster. "Want als je 'Nee' helder is, is je 'Ja' ook des te helderder."
We zeggen en schrijven 16 jaar sinds het moment dat Loes Bon me dat onbetaalbare cadeau deed. Hoooog tijd om mijn erkentelijkheid kenbaar te maken en wie weet, ook jou te bevrijden van de Mja-molensteen om je nek. Doe er je voordeel bij. Echt! Net als ik.
Lees, reageer op, en deel de LinkedIn versie van dit artikel