
Er was één voorwaarde die niet onderhandelbaar was toen ik aan ASSA ABLOY Group mijn voorstel voor een Talent Management Program (TMP) voorlegde: het onderdeel persoonlijke coaching van de 10 deelnemers per TMP-groep gebeurde in absolute vertrouwelijkheid tussen (mij als) coach en de coachee of ik was niet de persoon die ze bij Assa Abloy BNL zochten.
Wat betekent dat:
wat in de coaching wordt gedeeld, in de coaching blijft.
niet de opdrachtgever of leidinggevende de onderwerpen, de focus of de doelen bepaalt. Dat doen coach en coachee onderling.
de coachee zelf vrij bepaalt of en hoe vaak hij/zij van de beschikbare coachingsmomenten gebruik maakt zonder enige verantwoording te moeten afleggen.
Sterker nog. Ik had de opdrachtgever op het hart gedrukt dat de kans reëel was dat één, mogelijk twee of zelfs meer deelnemers tot het inzicht gingen komen waarom het beter was voor beide partijen, werkgever en werknemer, om afscheid te nemen van elkaar. Wat wel het laaaaaatste is waarom een opdrachtgever investeert in de coaching van zijn toppers.
En toch besliste Assa Abloy om (o.a.) onder die voorwaarden van start te gaan.
Gisteren (18/01/24) was de laatste dag met mijn tweede TMP-klas en dus tweede jaar intussen. En wat een mooie groep mensen was dit toch weer. Een eclectische verzameling van rollen, functies en persoonlijke temperamenten. Je bedenkt het niet. Zulk een verschillen. 😉
En dan hoor je van ieder van hen hoe fijn het is dat ze de kans kregen om zich over alles te mogen uitspreken. In alle openheid, eerlijkheid en veiligheid. En hoe uitgerekend dat één van dé succesfactoren bleek te zijn. Dat daaruit hun groei en (zelf)vertrouwen mocht ontstaan. Ten eerste omdat alles er mocht zijn en ten tweede omdat hun eigen werkgever daar de ruimte en vrijheid voor creëerde én die respecteerde. "Stoer hoor!" , klonk het meer dan eens. En dat is het ook.
Dat een beursgenoteerde en van nature masculine, technische organisatie uitgerekend die menselijke kaart trekt. Stoer. En kwetsbaar. En daarom juist stoer.
En dat je dan een flesje en snoepjes krijgt van een van je deelnemers. 😍 Om achteraf onder het genot van een glas dankbaar te mogen terugkijken op het afgelopen jaar. En hoe heerlijk het was om vanop de eerste rij mensen te mogen zien openbloeien, weerbaarder worden, sterker en zachter worden ten behoeve van zichzelf en de ander. Apetrots ben ik op hen!
Voor een tweede keer zijn honderd sessies, vier tweedaagse trainingen en talloze contact- en kaatsmomenten tussenin voorbijgevlogen. Dat het allemaal even mag landen nu.
Lees, reageer op, en deel de LinkedIn versie van dit artikel
Comments